Αμηχανία

Διανύοντας τούτη την περίοδο παρατηρώ στα βλέμματα των ανθρώπων την αμηχανία. Ποτέ ξανά δεν την είχα νιώσει τόσο έντονα να διαπερνά, όχι εμένα, αλλά τους ίδιους τους άλλους τη στιγμή που κοιτάζουν τον καθρέπτη. Λες και μια μόνιμη απορία, μια ερώτηση, έχει ριζώσει στην άκρη των χειλιών τόσων ανθρώπων και όλοι τους με πολλή αγωνία ψάχνουν. Δεν ερευνούν. Δε γνωρίζουν τη διαδικασία της έρευνας. Είναι πολύ σύνθετη αυτή η διαδικασία για να την κατανοήσουν αυτή τη στιγμή. Πολύ περισσότερο για να την εφαρμόσουν. Έτσι, ψάχνουν για μιαν απάντηση. Όχι για μια λύση. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για λύσεις. Περίεργο. Παράλογο. Όλοι ψάχνουν για απαντήσεις. Πίσω από τις απαντήσεις κυνηγούν ευθύνες και υπευθύνους. Έπειτα αμηχανία. Έπειτα καθρέπτης. Έπειτα η απάντηση εμπρός στα μάτια τους. Μπροστά στα μάτια μας. Έπειτα η άρνηση της αλήθειας. Αμηχανία ξανά. Αποποιούμαστε των ευθυνών με μεγάλη ευκολία. Να' μαστε πάλι τώρα στην αμηχανία. Κάπου πρέπει να αποδώσουμε τις ευθύνες ακόμη και για την αμηχανία που νιώσαμε. Φοβία παντοτινή για τον άνθρωπο η αναγνώριση. Χρειάζεται τιμιότητα και δεν είμαστε βέβαιοι αν τη διαθέτουμε. Το θέμα δεν είναι αν τη διαθέτουμε, το θέμα είναι ότι δεν είμαστε βέβαιοι. Ανασφάλεια. Αμηχανία ξανά. Πιο έντονη από ποτέ. Δεν είναι μούδιασμα. Ναι, κι εγώ έτσι είχα πιστέψει, ότι πρόκειται για μούδιασμα. Παρατηρούσα με αγωνία μήπως και διέφυγε κάτι της προσοχής μου και αυτός είναι ο λόγος που δεν καταλαβαίνω. Ο λόγος είμαι εγώ. Η αιτία είμαι εγώ. Και είμαι εδώ.