Ετικέτα η ανικανοποίητη

Πόσο εύκολο είναι να βάζουμε ετικέτες στους ανθρώπους και να κρίνουμε επιπόλαια τη συμπεριφορά των άλλων; Μήπως δεν αποτελεί είδος ρατσισμού αυτή η χρήση ετικέτας; Ή μήπως λόγω της ευχαρίστησης που λαμβάνουμε μέσω της συναισθηματικής εκτόνωσης, αποσιωπούμε όλο και συχνότερα τελευταία την κακή διάθεση που μας περιβάλλει;
Με τη μέθοδο που κατακρίνω, προσπαθώ να μοιράσω τους ανθρώπους σε δύο ομάδες: Εκείνους που αγαπούν να είναι ήσυχοι και εκείνους που ζουν για να είναι ανήσυχοι. Οι μεν πρώτοι είναι όσοι έμαθαν να γελούν με την καρδιά τους, όσοι κατάφεραν να συμπαρασταθούν στον πόνο του άλλου χωρίς να νιώσουν πιο άσχημα από εκείνον, όσοι δυσκολεύονται να ορίσουν την ευτυχία, πιστεύοντας ότι δεν είναι κατάσταση αλλά μικρές σκόρπιες στιγμές. Οι δε επόμενοι είναι όσοι δε γελούν με την καρδιά τους, επειδή την έχουν δώσει σε κάποιον άλλον, όσοι νιώθουν πιο άσχημα από το συνάνθρωπό τους, επειδή επωμίζονται μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης του πόνου, όσοι έχουν στη ζωή τους έναν και μόνο στόχο. Να κάνουν την ευτυχία κατάσταση, να κάνουν εφικτό το ανέφικτο. Οι πρώτοι είναι άνθρωποι. Οι άλλοι θα ήθελαν να είναι υπεράνθρωποι.
Κανένας δεν μπορεί να ορίσει ποιος ανήκει πού. Αλλά ένα είναι σίγουρο. Σε όποια πλευρά κι αν βρισκόμαστε, θα προτιμούσαμε την άλλη.