Ημέρες Πολιτών

Η ζωή ξεκινά αντικρύζοντας τον ήλιο. Στα προάστια ο ήλιος λάμπει πιο πολύ. Δεν έχει σημασία σε ποια προάστια. Σημασία έχει ο ήλιος. Σχεδόν όλοι ανεβήκαμε και χθες στο κέντρο. Με μεγάλη δυσκολία. Λεωφορεία αίσχος, μετρό βρωμάει, τρένο ποτέ πια, τραμ και αγενείς άνθρωποι. Και παντού γύρω μας σκουπίδια. Όχι, δε μιλώ μεταφορικά. Σκουπίδια βρωμερά και αληθινότατα παντού. Χθες κατάλαβα γιατί οι πραγματικοί δημοσιογράφοι βρίσκουν την είδηση στο δρόμο. Επειδή μόνο εκεί υπάρχει πραγματική είδηση. Κι αν όλα αυτά τα σκουπίδια δεν είναι είδηση, τότε τι είναι; Ανάμεσα στους σωρούς των σκουπιδιών διαδραματίζεται η καθημερινότητα. Όταν το σκηνικό του έγου είναι σκουπίδια, τότε περιμένεις απο το ίδιο το έργο είτε να περιγράφει την ασχήμια τους είτε να προσπαθεί να αναδείξει την αντιφατικότητα μεταξύ φαίνεσθαι και είναι, εκεί που το είναι ταυτίζεται με την ομορφιά.
Ή μήπως τα δύο αυτά εναλάσσονται μέσα στο έργο;